Berkovići, opština sa nešto više od tri i po hiljade stanovnika

Iako je u Nemačkoj došao do svega o čemu njegovi vršnjaci, i ne samo oni, mogu samo sanjati, tridesetdvogodišnji Dragan Vučetić iz nevesinjskog sela Biograda nije zaboravio rodnu Hercegovinu. Posebno ne Berkoviće, varošicu u kojoj je sricao prva slova i iz koje se otisnuo u svet. Prvo u Beograd, a potom i u Nemačku u kojoj je i stekao zvanje doktora tehničkih nauka.

– Došao je Dragan lane kod nas sa namerom da se raspita za mogućnosti dobijanja zemlje kako bi u pitomini berkovićke opštine podigao voćnjak... Prvo smo se ne malo iznenadili i obradovali, da bismo zatim njegovu nameru oberučke prihvatili... Danas Dragan u našem kraju ima pedeset hektara zemlje na kojoj je zasadio jabuke. Dogodine će se pod voćem naći još stotinak hektara velikog Draganovog imanja na kojem rade Berkovićani... Eto, takvi smo mi Hercegovici. Bilo gde da smo, dedovinu i rodni kraj ne zaboravljamo – kaže Ranko Lučić, načelnik berkovićke opštine, koja je posle dejtonske podele Bosne pripala Republici Srpskoj.

Slično su uradili i braća Željko i Ranko Rogan koji su, pošto su već 1992. izbegli iz Sarajeva, u Berkovićima, svom rodnom kraju, podigli prehrambeno-prerađivački kompleks u kome je do radnih mesta došlo stotinak izbeglica... U Berkovićima je danas na desetine plastenika, štala i pčelinjaka...

– U izbeglištvu se nije imalo ni na šta drugo osloniti osim na ono što ima na dedovini. A u Berkovićima, dedovini mnogih novih, a zapravo starih stanovnika ove opštine, voće, povrće, med... sa imanja naših meštana najcenjenije je kod kupaca u velikim diskontnim centrima u Mostaru i Čapljini. Da nije toga ko zna kako bi se i preživelo... Da nije bilo nesreće i rata možda i ne bismo znali koliko smo vredni i bogati idejama i duhom – priča načelnik Lučić

Uz činjenicu da je u Berkovićima gotovo tri hiljade sunčanih sati tokom jedne godine i da se uskoro prilazi komasaciji i melioraciji Dabarskog polja, te da se privode kraju poslovi na realizaciji velikog programa hidromelioracionog sistema Gornji horizonti, ova hercegovačka opština mogla bi da bude velika fabrika zdrave hrane.

– Šansa je to koju nećemo propustiti. Jer imati takvo bogatstvo na dohvat ruke, a ne znati ga ponuditi Evropi koja za tim žudi, zaista bi bila nedopustiva greška i nas i naše Republike Srpske – zaključuje Lučić.

Prvih ratnih meseci 1992. u Berkoviće se slilo više od tri i po hiljade izbeglica uglavnom iz Stoca, Mostara, Sarajeva i Čapljine. U Berkovićima, koji tada još nisu bili proglašeni opštinom, bilo je više od sedam hiljada stanovnika. Danas ih je ovde nešto više od tri i po hiljade.

U opštini je i oko četiri stotine zaposlenih i oko trista pedeset osnovaca i učenika srednjih škola. Iz Berkovića je stotinak studenata uglavnom na banjalučkom, mostarskom i beogradskom univerzitetu. Iz Berkovića su mnoga poznata sportska imena poput košarkaša Tepića i odbojkaša Bjelice, reprezentativaca Srbije. U berkovićkoj opštini nema deteta koje se ne bavi sportom i nije član nekog od desetak sportskih klubova ove opštine.

Ovde, u jednoj od desetak rubnih opština Republike Srpske, vele da im je svake iduće bolje negoli prethodne godine. Jer u Berkovićima ne prođe ni jedna godina a da se u njoj ne podigne desetak novih kuća, štala, plastenika, pčelinjaka, voćnjaka...

Slaviša Sabljić

----------------------------------------------

Slika kralja Petra

Pored zastave Republike Srpske i grba Berkovića, u kabinetu načelnika Ranka Lučića dominira slika kralja Petra.

– Moj djed Mitar bio je solunski dobrovoljac i veliki kraljev poštovalac. Govor koji je uoči proboja Solunskog fronta kralj održao dobrovoljcima, djed Mitar znao je napamet. Za života bi taj govor uvek i s ponosom ponavljao... Djeda sam puno cenio i kao njegov dobar unuk nikada se nisam odvajao od slike kralja Petra. Ona je svakodnevno sa mnom. Ma gde da sam. Juče u policiji, danas u kabinetu načelnika, a sutra ko zna... Gde god budem ja, tu će biti i kraljeva slika – ponosno će Ranko Lučić.